... αυτό με τις ημερομηνίες ... Να μην τις ξεχνάς ακόμα και όταν δεν υπάρχει λόγος να τις θυμάσαι ... One more and you'll be the answer to everything schatje.
Έγραφα τότε: " ... Δεν χρειάζεται καν να σκεφτείς. Φέρνεις τα αθλητικά μου (αυτά που σου αρέσουν), διαλέγεις ροζ καλτσάκια ("μισά", αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς) και, με την τρυφερότητα που ντύνουμε ένα μικρό παιδί, μου λες μια ακόμα ιστορία καθώς μου τα φοράς. Χωρίς βιασύνη, ήρεμα... Δένεις άτσαλα τα κορδόνια και σταματάς τον χρόνο, για μια στιγμή. Κρατάω και αυτή τη στιγμή, το ξέρω ότι έτσι λες αντίο. Εγώ δεν θέλω να σου το ξαναπώ όμως, όχι σήμερα (δεν ξέρω πως) ..."
Το ψάρι σου μετάφρασε : "... It does not even need you are thought. You bring my athletic (what you like), you choose roz kaltsa'kja ("half", what you make smile) and, with the tenderness that we dress a small child, to me you say one still history of kacw's my time. Without hastiness, calmly... You tie up a'tsala the laces and stop the time, for a moment. I keep also this moment, him I know that thus you say goodbye. I I do not want you xanapw' however, no today (I do not know that)..."
Δεν είχα δίκιο πως δεν έχει νόημα να το ψάχνουμε αναδρομικά;
Δεν είναι εντυπωσιακό πως ακόμα και αν έχουμε καταφέρει να πείσουμε εντελώς τον εαυτό μας ότι κάτι εξαφανίστηκε, αυτό βρίσκει τον τρόπο να ξανατρυπώνει στις σκέψεις μας; Μια τυχαία αφορμή και να'το, όσο έντονο και δυνατό ήταν πριν. Καμμία έκπτωση. Ή να το πω αντίστροφα; Εμείς βρίσκουμε την δικαιολογία να το ξανασκεφτούμε φανερά αντί να παραδεχτούμε ότι δεν εξαφανίστηκε ποτέ. Είναι πιο εύκολο έτσι, πιο κατανοητό. Χαζό όμως να αισθάνεσαι πως πρέπει να δώσεις άλλοθι στον εαυτό σου...
Πνιγμένη σε ένα τόννο χαρτιά, αύριο 3 ώρες μάθημα (2 στην αγαπημένη μου γλώσσα), ολιγόλεπτο διάλειμμα και ... ο δολοφόνος γυρνάει ξανά στον τόπο του εγκλήματος; Al Dente, ενώ έχω κιόλας ξεπακετάρει τα περισσότερα στο καινούριο μου σπίτι ... Είναι που αυτό εδώ παρόλο που είναι πιο αργό, πιο φορτωμένο, πιο ... ένα σωρό... είναι ακόμα "σπίτι". Άσε που έχει τις εικόνες που αγαπάω και κουβαλάει λίγο άρωμα από το παρελθόν. Βλάκείες λέω... Χαζοσυναισθηματισμοί, ακόμα και στα ηλεκτρονικά μέσα ... χχχμμμμμφφφφτ. Πότε θα μάθω;;;
Το καινούριο μου σπίτι λέγεται πάλι Al Dente αλλά άλλαξε διεύθυνση (sorry που θα πρέπει να αλλάξτε και το link εσείς οι εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες μου!!!!)
Κάπου είχα δει την κάρτα ... δεν την βρίσκω και την ψάχνω ώώώώώώρα τώρα. Ήταν μια κάρτα γενεθλίων (άσχετο) που ταιριάζει σε αυτό που ήθελα να πω πριν ξεφύγω (πάλι)... ταπ ... Έλεγε (περίπου):
"Not getting older, just marinating !"
Πολύ μου άρεσε (θα έχω τους λόγους μου!!!) Νομιζω ήταν Garfield ή Maxine... αλλά δεν θυμάμαι τώρα :) η ηλικία :)))))
"'Οσο είσαι στην διαδικασία επιλογής τα πάντα είναι πολυχρωματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να έχεις 1,7 εκατομύρια χρώματα (overanalyzing) και τα 7 της ίριδας αρκούν! Μόλις όμως πάρεις την απόφαση τα πάντα γίνονται άσπρο-μαύρο. Άσπρο η απόφασή σου, μαύρο όλα τ' άλλα ... ."
